"BEN BİR İNSANIM" , YA SİZ ⁉️⁉️
#BenBirİnsanım
60-65 yaşlarında saçları beyazlamış, yüzü gözü nefret saçan erkek bir dinazor kinini kusmaya başlıyor.
”Ne işin var burada? Yürü git, yürü konuşma diyor” 17 yaşındaki çocuğa.
Akabinde 55 yaşlarında şirret ses tonuyla detone bir şekil bağıran bir bayan dinazor
-Git be! Gidin! Size o kadar gıcığız ki! (elini aşağıdan yukarıya kaldırıp da tam yukarı da çocuğun üzerine üzerine sallayarak söylüyor bunu)
Ortalığın karışmasından memnun olan muhabir, çocuğa o an bir daha soruyor.
-Sen nerelisin?
--Suriyeliyim diyebiliyor çocuk ancak, kalabalığın böğürtüsü devam ediyor, ekliyor Suriyeli çocuk, öğrenciyim, 17 yaşındayım, dilencilik yapmıyorum, hem okuyorum hem çalışıyorum. Dershanenin taksidini ödüyorum.
Kalabalık dayanamıyor çocuğun konuşmasına,
“bi sustur şunu, sustur” diyor az evvelki şirret sesli kadın.
Biri arkadan, burada gezip tozup sapıklık yapıyorsun diyor. 45 yaşlarında yarma gibi bir adam alıyor sözü. Kalıba vursan o çocuktan 4 tane çıkar. Dışarıda bir yerde görsen babayiğit dersin, lakin konuşmaya başlayınca bayağı-it bu diyorsun.
”Bizi kullanıyorsunuz, paramızı yiyorsunuz.” Diyor, dişlerini sıkarak.
O şirret ses tonu ile yine dayanamıyor dinazor kadın
-Erkek misiniz?
-Adam mısınız?
Ben yaşlarda bir hıyar, sporla çoğalan tohumsuzlardan olsa gerek.
”Deli gibi burada çoğalıyorlar” diyor.
Muhabir dört köşe olmuş, tahrik edilen çocuğa uzatıyor mikrofonu. Çocuk konuşuyor…
”Bana yapılan ırkçılıklardan okulu bıraktım, öyle başarılıydım ki sınıf birincisiydim.”
Kalabalık yine tahammül edemiyor, herkes bir şey söylüyor lakin mikrofon çocukta, patlıyor o da ama içeriden patlıyor. Ta ciğerden, ta yürekten, yaşanmışlıklardan, aşağılanmaktan bezmiş bir ses tonuyla söylüyor çocuk;
”Ben kimim?”
”BEN BİR İNSANIM…”
Videoyu çoğumuz izlemiştir. İzlemeyenlere de biraz hissettirmeye çalıştım. Bu video gerçekten de insanın içini delip geçiyor, olmayan ne bilsin bu ne diyor. Belli ki o insanlar hiç öteki olmamış, bizler de o yaşlarda hatta daha da küçükken hor görülmeye, kovulmaya, nüfus idaresinden kovulmaya, alay edilmeye ve haksızlığa uğramaya başlamıştık. Öyle bir kin, öyle bir nefret ki; ne çocuk tanıyor ne kadın ne hasta ne gebe ne yaşlı ne engelli… Fark etmiyor. İnsanlığa dinamit döşeyip patlatan, nasibine bir merkebin tezeği dahi düşmeyen, b*k böceği gibi yuvarlanıp giden bu mel’unları evvela Allah’a sonra da devletime havale ediyorum.
Vallahi o çocuk bizi “Allahû Teâla’ya söyleyecek”
Rabbim’in sabrı ve merhameti büyük diye, bizleri helak etmiyor diye bu kadar da zorlamak… Hepimiz mülteciyiz yahu bu dünyada. Kendini ispat etmek isteyen ezik gitsin evvela DNA testi yaptırsın görelim ne kadar ne imiş. Bu gerçektan çok büyük bir imtihan. Üç kuruş rahatımız bozuluyor diye şu çocuğa bu zulmü yapmak, böyle kışkırtıp aşağılamak, belki anası babası bile yok… Yahu burası Osmanlı Devleti’nden geriye kalan mirasımız, burası babaocağı. O çocuğun dedesi muhtemelen Osmanlı vatandaşıydı. Adamları sırtımızda taşımıyoruz, evdeki yemeğimizi bölüp vermiyoruz, döşeğimizi paylaşmıyoruz. Çalışıp çabalıyorlar. Asayiş oranları bizim insanımızın yarısı, aşırıya kaçanı da deport ediyoruz zaten.
Sanki esir almışız, gülmesin, konuşmasın, nargile içmesin, denize girmesin, gezmesin, çocuk yapmasın…Esed daha mı insaflıydı acaba?
Rabbim bizlere merhamet etsin, müstehakımızı verirse vay gelmiş halimize!
Cem Murat