İnternetten tanıdığım benden yaşlı bir adam arayıp "Ankaradayım telefonum bozuldu telefoncular halledemedi,kaldım" deyince kıramadık buyur dedik. Çayını ikram ettik. 4-5 saat neyse harcadık. Düzeltiverdik. Para teklif edince kızdım ama kırmadan "ben telefoncu değilim abi koy paranı cebine" dedik. Elimizden geldiğince ağırlayıp yolladık.
Aradan belki yıl geçti aynı adam mesaj yazdı. Kısaca: "telefonum aynı şekilde bozuldu, getireyim yap " . sinirlendim. "Ulan dedim buda bizi emrindeki telefoncu belledi" yinede yaşlıdır gönül kırmayayım diyerek "abi git bir teleoncuda hallet" dedim. Olay bu.
2 sene sonra bir arkadaşın paylaşımının altına yazdığım bir yorumun altına gelip yazdığı cümle şu :
" Birde ortalıkta vefasız, yaralı parmağa iş.etmeyen, kendini beğenmiş, azıcık bir yardımı arkadaşlarına dev gibi gören, egoistler var. "
Okudum bir daha okudum. 4-5 saattir sinirim yatışmadı. Düşünüyorum hadi benim sayfama yazsa neyse , verirsin cevabını gider. Bir başka insanın sayfasına yazıyor. Tanıyanı okur tanımayanı okur. Cevap yazsan sayfa sahibine ayıp. Yazmasam aynen benim daha önce yaptığım gibi , yaşına başına bakıp adam yerine koyan olur.
Düşünüyorum , bu pisliğin bana geçen en ufak bir emeğimi var,yok. Bir çayınımı içmişim ,hayır. Bir kuruşumu geçmiş ,hayır. Lan vefa diyor , vay arkadaşının işi diyor. Saatlerdir sövüyorum hala sinirim geçmedi. bu nasıl bir yavşak çeşididir yahu.